Sosnowica to miejsce gdzie Ludwika Sosnowska skradła serce Tadeusza Kościuszki.
Historia Sosnowicy
Wieś nad rzeką Piwonią i kanałem Wieprz-Krzna, położona w powiecie parczewskim. Siedziba władz gminnych i nadleśnictwa Parczew. Od XVI do XIX w. stanowiła centrum włości rodu Sosnowskich herbu Nałęcz. Najbardziej znanym z rodu jest Józef Sosnowski – faworyt króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, który z jego rąk otrzymał liczne zaszczyty. W 1774 r. na dworze Sosnowskich pojawił się młody Tadeusz Kościuszko, którego Sosnowski zatrudnił jako nauczyciela języka francuskiego i rysunków dla swoich córek. Tadeusza i Ludwikę Sosnowską połączyła wielka, ale nie spełniona miłość, której symbolem były dwa splecione drzewa w sosnowickim parku – dąb i sosna. Dumny hetman nie wyraził zgody na małżeństwo pochodzącego z ubogiej szlachty Kościuszki ze swoją córką. Pomimo podjętej próby ucieczki, Ludwika została wydana za mąż za Józefa Lubomirskiego, a zrozpaczony Tadeusz wyjechał do Ameryki. Kościuszko nigdy się nie ożenił, a i Ludwika nie zapomniała o dawnej miłości. Od 1892 r. Sosnowica należała do Libiszowskich, którzy wybudowali nowy dwór w folwarku Lasek. Po rodzinie Libiszowskich pozostały liczne stawy hodowlane, które obecnie zajmują powierzchnię ok. 500 ha. Bytuje na nich wiele gatunków ptaków, w tym jedyna w regionie kolonia kormoranów.
Warto zobaczyć:
Zespół rezydencyjny w Sosnowicy – obejmuje dworską oficynę z 1753 roku, pozostałości murowanego alkierza z dawnego dworu Sosnowskich z połowy XVIII wieku oraz park z połowy VIII wieku. Oficynę północną w stylu barokowym, w której niegdyś mieszkał Tadeusz Kościuszko obecnie adaptowano na pensjonat o nazwie „Dworek Kościuszki”. Otacza go park dworski, który zachował duże wartości zabytkowe i krajobrazowe. Można w nim obejrzeć fragmenty 4-rzędowej alei lipowej, tworzącej ongiś oś kompozycyjną parku, pomnikowe dęby w wieku 200–400 lat, ze szczególnie wspaniałym o pierśnicy 6,5 m oraz lipy drobnolistne (w tym jedna o pierśnicy 6 m) i jesiony. Pierwotnie zespół dworsko-parkowy złożony był z drewnianego dworu alkierzowego (z piękną XVIII-wieczną polichromią), dwóch późniejszych oficyn, rządcówki i zabudowy folwarcznej. Całość poprzedzona szeroką aleją dojazdową i otoczona parkiem o układzie regularnym. Większość zabudowań z dworem została spalona w 1915 roku przez wycofujące się wojska rosyjskie.
Klasycystyczny kościół pw. Św. Trójcy – zbudowany w latach 1797–1804 z fundacji Tekli Sosnowskiej. Jednocześnie wznoszone były dwie dzwonnice. Wewnątrz świątyni znajduje się późnobarokowy ołtarz z początku XVIII w., który pochodzi z Parczewa. Obok kościoła znajduje się cmentarz, gdzie mieści się wiele zabytkowych nagrobków, m.in. głaz na grobie powstańców 1863 r. oraz mogiły ofiar II wojny światowej.
Cerkiew prawosławna p.w. św. apostołów Piotra i Pawła – wzniesiona w stylu bizantyjskim w latach 1891–1893. Obecnie nieczynna.
Artykuł pochodzi z portalu: http://www.turystyka-pojezierze.pl/
