Dolinę Górnej Narwi, w szczególności na odcinku pomiędzy Surażem a Rzędzianami od dawna nazywano ‘polską Amazonią’. I nie ma w tym nic dziwnego, gdyż Narew na tym odcinku tworzy obszar podmokły składający się z bagien, rozlewisk, licznych koryt rzeki i starorzeczy. Dzięki takiej strukturze stanowi raj dla wielu gatunków zwierząt, zarówno tym mniejszych jak i tych całkiem dużych. Utworzony na tym obszarze Narwiański Park Narodowy pełni funkcje nie tylko związane z ochroną przyrody, ale także z nadzorem nad obsługą rosnącego z roku na rok ruchu turystycznego.
Narwiański Park Narodowy jest jednym z młodszych parków w Polsce, gdyż utworzono go dopiero w 1996 roku. Być może jego założenie byłoby w ogóle zbędne, gdyż taką unikalną strukturę rzeka Narew miała na znacznie dłuższym odcinku ciągnącym się dalej w dół rzeki niż ma to miejsce teraz. Niestety rząd PRL w epoce Gierka uznał, że taka nieuporządkowana rzeka nie powinna istnieć na obszarze państwa socjalistycznego i rozpoczął prace mające na celu ‘wyprostowanie’ rzeki. Na szczęście nie zrealizowano tego nonsensownego projektu w całości (pojedyncze koryto nie było w stanie przetrzymywać nadmiarów wody po roztopach bądź intensywnych opadach co skutkowało zalewaniem okolicznych pól i pastwisk). Na tym odcinku rzeki, który pozostał w nienaruszonym stanie utworzono w końcu park narodowy. W chwili obecnej (rok 2007) trwają prace nad przywróceniem dawnej struktury Narwi poza obszarami parku.
Cechą Narwiańskiego Parku Narodowego, która czyni go takim unikalnym jest właśnie struktura rzeki, która jest jedną z kilku rzek anastamozujących (wielokorytowych) na świecie. Ponadto wszystkie koryta Narwi na terenie parku charakteryzują się budową kanałową, które otoczone wysoką roślinnością moczarową stanowią wręcz cudowny labirynt podziwiany przez turystów. Gęstość sieci koryt jest tak wielka, że w okolicach Kurowa (siedziby parku, gdzie można wypożyczyć kajaki) znajdują się drogowskazy na rzece ułatwiające powrót zagubionym. Jako że teren parku obejmuje głównie rozlewiska Narwi, na jego obszarze dominuje roślinność moczarowa, torfowiskowa, turzycowiskowa oraz miejscami łąki i grądy. Wody rzeki zamieszkane są przez liczne gatunki ryb, jak okoń, płoć czy szczupak, natomiast tereny okalające przez między innymi perkoz, bocian, błotniak stawowy, bóbr, rzęsorka, łoś, lis, piżmak, zając, zaskroniec, liczne płazy i owady.
Narwiański Park Narodowy, z racji na bliskie sąsiedztwo Białegostoku i trasy kolejowej łączącej to miasto ze stolicą Polski jest odwiedzany z roku na rok przez coraz większą liczę turystów. Coraz więcej osób postanawia go zwiedzić przy okazji wizyty w Białowieskim czy Biebrzańskim Parku Narodowym. W okresie wakacyjnym najwięcej osób postanawia spędzić tu wczasy, czy choćby wpaść na jeden dzień, często park jest również miejscem gdzie uprawia się aktywny wypoczynek, w pozostałych okresach roku ruch turystyczny jest mniejszy. Turystów przyciągają w te strony przede wszystkim rozlewiska Narwi i możliwość poznania ich z kajaków czy łódek pychówek (dostępnych w Surażu, Łapach i Kurowie), a także okoliczne atrakcje takie jak pałacyk i kładka na bagnach w Kurowie, przyczółki zerwanego mostu obok Kurowa i Kruszewa, liczne wieże widokowe i szlaki turystyczne. Ponadto każdego roku olbrzymią popularnością cieszą się Podlaska Biesiada Miodowa w Kurowie oraz Dzień Ogórka w Kruszewie.
Narwiański Park Narodowy stanowi obowiązkową pozycję dla wszystkich pragnących spędzić wczasy na Podlasiu, a także, nawet poza wakacjami, przyjeżdżających do Białegostoku bądź wizytujących jego okolice. Planowane inwestycje (np kładka łącząca oba brzegi rzeki biegnąca ze Śliwna do Waniewa) oraz odkryte niedawno ruiny reduty Koziołek mogą tylko podnieść i tak już wysoką atrakcyjność turystyczną parku.
